ที่มาของเรื่องซอยเดียวกัน หนังสือเรื่องซอยเดียวกันนี้ เกิดจากความตั้งใจของวาณิช จรุงกิจอนันต์ ผู้เขียน ที่ต้องการจะมีหนังสือรวมเรื่องสั้นเป็นของตนเอง เนื่องจากผู้เขียนให้ความสำคัญกับคำว่า "นักเขียน" มาก จึงรู้สึกกระดากปากที่จะเรียกตัวเองเช่นนั้น จนเมื่อได้ออกหนังสือเรื่องซอยเดียวกัน ผู้เขียนได้กล่าวไว้ในคำนำว่า "ผมเขียนหนังสือรวมพิมพ์เป็นเล่มมาแล้วหลายเล่ม แต่กล่าวได้ว่าเล่มที่ทำให้ผมรู้สึกว่าเป็นนักเขียนโดยสมบูรณ์คือเล่มนี้ เล่มที่ให้ชื่อว่าซอยเดียวกันนี้" จากความตั้งใจของผู้เขียน ทำให้ซอยเดียวกันสำเร็จเป็นรูปเล่มในปี พ.ศ. 2526 เป็น 1 ใน 47 เล่มที่ผ่านเข้าพิจารณารางวัลซีไรต์ เนื่องจากมีกลวิธีการนำเสนอที่แปลกใหม่ กล้าสร้างสรรค์รูปแบบที่แตกต่าง มีเนื้อหาสะท้อนชีวิตได้อย่างโดดเด่น รวมถึงฝีมือทางวรรณศิลป์ของผู้เขียน และทำให้ซอยเดียวกันได้รับรางวัลซีไรต์ในปี พ.ศ. 2527 นอกจากนี้หนังสือยังได้รับความนิยมอย่างสูง ในยุคนั้นกระแสวิพากษ์วิจารณ์เป็นไปอย่างกว้างขวางทั้งในแง่บวกและแง่ลบ โดยผู้เขียนเคยคิดที่จะนำบทวิจารณ์เหล่านั้นรวมตีพิมพ์เป็นหนังสือเล่มเดียว แต่ภายหลังก็ล้มเลิกโครงการนี้ไป ซอยเดียวกัน เป็นการรวมเอาเรื่องสั้น 15 เรื่อง ที่ผู้เขียนเริ่มเขียนตั้งแต่ปี พ.ศ. 2514 - 2526 โดยแต่ละเรื่องล้วนเคยได้รับการตีพิมพ์ในนิตยสารชื่อดังในสมัยนั้นมาแล้ว เช่น "เพลงใบไม้" ตีพิมพ์ลงในสตรีสาร, "เมืองหลวง" "โนรี" "ซ้ายล่าสุด" และ "เวลานัด" ตีพิมพ์ลงในลลนา เป็นต้น มีเพียง "กา" เท่านั้นที่ได้รับการตีพิมพ์ครั้งแรกในหนังสือเล่มนี้ และเหตุที่ผู้เขียนเลือกใช้ชื่อ "ซอยเดียวกัน" ซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของชื่อหนังสือในเล่มคือ "บ้านเราอยู่ในนี้ ซอยเดียวกัน" เพราะผู้เขียนคิดว่าคำว่า "ซอย" มีความผูกพันกับคนไทยมาทุกยุคทุกสมัย ฟังดูใกล้ชิดเป็นกันเองและสะท้อนภาพวิถีความเป็นไทยได้ชัดเจน ดังนั้นหนังสือเล่มนี้จึงเหมือนเป็นการรวบรวมผลงานเรื่องสั้นอันโดดเด่นของวาณิช จรุงกิจอนันต์ ไว้นั่นเอง ในบทความนี้จะกล่าวตัวอย่างเรื้องสั้นที่รวบรวมไว้ในหนังสือเล่มนี้จำนวน 2 เรื่อง