ในชีวิตของคนเรา มักมีอย่างน้อยสองสิ่งที่ครุ่นคิดอยู่เสมอ คือความรักและความชัง ความสมหวังในความรัก ย่อมทำให้ผู้ได้รับมีความพอใจ ความริษยาชิงชังย่อมทำให้ผู้ติดอยู่ในมัน ปราศจากซึ่งความสุข ศจี เกิดและเติบโตด้วยพื้นเพต่ำต้อย นังจุก ที่ชาวบ้านแถบนั้นเรียกกันติดปากคือแม่ผู้ให้กำเนิดศจี เธอรักแม่สุดหัวใจ แม่รักเธอยิ่งกว่าชีวิตตัวเอง หากแม่ก็เป็นตัวอย่างของคนที่หมดหวังในชีวิต คนที่ปราศจากที่พึ่งในหมู่คนด้วยกัน จึงเฝ้าแต่หวังว่า จะมีอิทธิปาฏิหาริย์ใดๆ มาช่วยให้ตนมีสภาพดีขึ้น หากศจี...มองทุกสิ่งรอบตัวด้วยความทะเยอทะยานอยากอันรุนแรง ทว่าเงียบเชียบ เธอรู้ดีว่า ถ้าจะหวัง มือ อื่น ไม่ว่ามนุษย์หรือเทวดา ความหวังของศจีจะไม่มีวันสัมฤทธิผลเป็นอันขาด เช่นนี้...เมื่อศจีอยากได้อะไรก็ต้องใช้ทั้งมือและสมองตนเอง เธอจึงทะยาน (อยาก) ขึ้นอย่างรุนแรง ไม่มีแม้รัก ไม่มีแม้ชัง มีแต่แรงปรารถนาให้ถึงจุดมุ่งหมาย มีแต่การลุกขึ้นต่อสู้ด้วยความทะนงตนแต่ประการเดียวเท่านั้น สุพรรณ-แกมแก้ว-ชีวิน-รัชนีฉาย-คุณหญิงอรุณวตี-คุณปราจิต ทุกคนล้วนอยู่บนเส้นทางของเธอ ทั้งแข่งขันแก่งแย่ง ทั้งชิงดีชิงเด่น ทั้งคือบทเรียนตัวอย่าง ทั้งคือบันได สะพาน และโอกาส โอกาสที่เธอไขว่คว้าไว้โดยมิได้คำนึงถึงสิ่งอื่นใดนอกจาก...คราวนี้แหละ ทีของเราบ้างละ แล้วศจีก็ได้รับการเรียกขานว่า คุณหญิงสุภศจี ทุกอย่างเป็นไปตามแรงปรารถนา แม้แต่ทะเบียนสมรถ ที่เธอไม่ต้องการ ก็ยังต้องเป็นไปเช่นนั้น ศจีเป็น คุณหญิงนอกทำเนียบเต็มตัว และเธอก็เริ่มเข้าใจถ่องแท้ถึงคำพูดของคุณหญิงอรุณวตี คุณหญิงผู้ฟูมฟักเธอ คุณหญิงผู้สอนให้เธอเป็น คุณหญิง ทุกกระเบียดนิ้ว ที่ว่า เกียรติยศเป็นของร้อนเธอเหนื่อยอ่อนต่อความรับผิดชอบต่อเกียรติยศ ทั้งของตนเองที่ต้องสร้างสมบารมีให้มากขึ้น และของผู้อื่น หากก็ยังพยายาม พยายามบนความสับสน จริงแล้ว ชีวิตของเธอต้องการอะไรกันแน่? แน่นอน ศจีได้มาเกือบครบแล้ว ยกเว้นสิ่งเดียวคือความนบนอบจากใจจริง! และสิ่งนั้น ศจีจะหาคำตอบจากผู้ใด มีหรือ...ที่คนคนหนึ่งจะดำรงตนอยู่ และทะเยอทะยานได้โดยปราศจากความรัก!