บางคนเรียก "ไอ้วา" บางคนเรียก "ไอ้พี่วา" และที่เหมือนๆ กันคือ ทั้งชุมชนชีแวะแห่งนี้ ไม่มีใครไม่รู้จักมัน แต่ที่ทั้งมันและทั้งใครก็ไม่รู้ รวมทั้งแม่ชื้นและพ่อหยัด ช้างนิ่ม ที่เลี้ยงมันมากับมือด้วยก็คือ เทือกเถาเหล่ากอของมันเป็นใคร เขาอุ้มมันขึ้นมาจากบุ้งกี๋เก่า บนแพดอกสวะ ข้างชุมชนฯ เขาจะตั้งมันชื่ออื่น แต่ก็มาลงที่ "ชวา" ชวา...ฟังแล้วดูเป็นต่างประเทศดี ใช่ มัน...แม่ดอกสวะ แม่ผักตบชวา มันเกิดมาคนเดียว เสียงร้องของมันช่วยพามันออกมาจากบุ้งกี๋ใบนั้น มาเป็นไอ้ว่าของพ่อแม่ตระกูล "ช้างนิ่ม" มาเป็นไอ้พี่วา ขาใหญ่ของผองเพื่อนชุมชนชีแวะ มีคนบอกมันว่า "เจ้ามิได้ เป็นดอกไม้ ค่อยคลี่บาน เจ้ามิได้ รับน้ำค้าง ละออกฉ่ำ เจ้าถูกแดด แผดเผา เช้าจนค่ำ เจ้าต้องบาน ทนทาน มิรู้โรย" แล้ววันหนึ่ง...มันก็เดินออกจากแหล่งที่มันเติบโต ฐานที่ "เสียบ" จนคนโดนเสียบปางตาย และวันนั้น มันก็พบ "พี่น้อย" พี่ที่มอบสิ่งงดงามให้กับมัน พี่ที่บอกและทำให้มันเห็นว่า มันยังมี "ใครสักคนหนึ่ง" ที่เอื้ออาทรต่อกัน ส่งเสียงหัวเราะร่วมกัน เสียงหัวเราะ รอยยิ้ม มันกับพี่น้อย ผู้คนมากมาย เดินมาจากหลายเส้นทาง บางคนพบแล้วจาก บางคนเดินร่วมกันต่อไป หากท้ายสุดก็ต้องจากกันทั้งสิ้น หัวเราะแก่กันเสีย ระหว่างเดินทางร่วมกัน ยามจาก...จะได้คงความทรงจำอันงดงามไว้ เรื่องราวของ "ไอ้วา" เรื่องราวของ "พี่น้อย" และหลายชีวิตใน "แม่ดอกสวะ" จะบอกหลายสิ่ง ที่ผู้อ่านบางท่านนึกไปไม่ถึง และอย่างน้อย ก็ความรักความห่วงอาทร ความรักเป็นโอสถวิเศษ บำรุงรื่นรสหัวใจ ความรัก เป็นความศักดิ์สิทธิ์ แตะแต้มสิ่งใดย่อมงดงาม!