รอยแห่งความรักและคิดถึง “มอบให้ไว้แด่ผู้ที่สูญเสียรักลงอย่างสิ้นเชิง” ริมระเบียงหน้าบ้านไม้ร่มรื่นน้ำในสายคลองที่ไหลเอื่อย แม้ไม่ใสเช่นวันคืนเมื่อวันเด็กจะข้นคล้ำไปบ้าง แต่เสียงธารน้ำไหลก็ดีกว่าเสียงจอแจของสังคมขวักไขว่ ผมอาศัยร่มเงาของบ้านอาศัยความหอมหวานของครอบครัวอ่านเรื่องราวอันเสมือนหนึ่งความทรงจำ เช่นเดียวกับผู้เขียน…รอยอาลัย ผมคิดถึง…บ้านของเรา “คุณล่ะครับ ปีนี้ คุณได้เปลี่ยนแปลงภาวะอะไรในบ้านบ้างหรือเปล่า คุณๆจะไม่จารึกภาพแห่งความสุขระหว่างพ่อ…แม่…ลูก…เพื่อกาลข้างหน้า ซึ่งรุดผ่านไปไม่หยุดยั้งบ้างหรือครับ…คุณ คุณจะไม่เสียดายบ้างหรือ…ที่อนาคตภายหน้ายามแก่ตัวลง คุณจะไม่มีรอยประทับใจถึงวัยอันแสนหวานและความสุขอันอบอุ่นระหว่างชีวิตในบ้านบ้างเลย…?” ครอบครัว…บ้าน…ของเรา…ของรักของเรามักเริ่มต้น ณ ที่นี้ รอยอาลัย…ฝากรอยสัมผัสของชีวิตที่อบอุ่น หนักแน่นในความผูกพัน รอยความเชื่อมั่นต่อคนเป็นพ่อ รอยความรักของแม่อันมากมายต่อลูก…และเคียงข้างพ่อเสมอ รอยความทรงจำของลูกๆ ของครอบครัวเล็กๆ ครอบครัวหนึ่งที่ทอดผ่านการบอกเล่าของ “นายตั้ม”…ทุกข์ สุข สนุกกับชีวิตตามวัย ตามวุฒิร่วมเดิน ช่วยเหลือ ผลักดัน เป็นความรักของกันและกัน และถึงวันที่ของรักถูกทำลายลงอย่างสิ้นเชิง ขอจงเข้มแข็งหนักแน่น เรายังมีโอกาสเป็นที่รักแก่คนอื่น และมีของรักอีกมากมายนัก ถ้าเรามัวร้องไห้ให้แก่ของรักทุกชิ้น เราจะไม่มีน้ำตาเพียงพอต่อการสูญเสีย แด่น่ำตาที่หล่อรื้น เมื่อกระดาษหน้าสุดท้ายปิดลง