วันนี้…และนับจากวินาทีนี้… ฉันจะใช้ชื่อ “อันธการ” เพราะมันแปลตรงกับความเป็นไปของฉันอย่างที่สุด ชีวิตของฉันเริ่มต้นจาก “อันธการ” คือความมืดมนในประวัติ “แม่ทิ้งฉันไว้ให้โรงพยาบาล” ฉันไม่โกรธแม่ ฉันไม่เกลียดแม่ เพราะ… ขณะที่ฉันนั่งเขียนหนังสืออยู่นี่ ฉันเองก็เป็นแม่คนแล้ว ฉันจึงเข้าใจหัวอกของ “ความเป็นแม่” ได้ดี ในวัยสาว… ใครเลยจะฝันว่าจะเป็น “สอง” ของใคร ในความฝัน… ทุกสิ่งทุกอย่างมักจะสวยงามเสมอ แต่… ในความจริง มักจะตรงข้ามกับความฝันเป็นนิตย์ และคนฝันนั่นแหละ มักจะบอกตนเองอย่างขมขื่นว่า “… อย่าฝันเลยให้เขาเยาะหัวเราะกัน อย่าฝันเลยคนในฝันนั้นเขาลวง…” ชีวิตของฉันเริ่มต้นจาก “อันธการ” คือความมืดมนในประวัติและจนบัดนี้… ฉันก็ยังอยู่ในความทึกอับอันหาทางออกมิได้ “เรื่องนี้มีเค้าจากเรื่องจริงที่เกิดขึ้น ณ ที่ใดที่หนึ่ง ซึ่งผู้เขียนเปิดเผยไม่ได้ และผู้เขียนเองก็ให้คำตอบไม่ได้ จึงภาวนาว่า อาจจะมีใครสักคนที่ให้คำตอบแก่ “อันธการ” ในเรื่องนี้ได้บ้าง ใคร… ใครจะเป็นผู้ให้คำตอบนั้น” บางทีคุณเองก็ให้คำตอบกับอันธการไม่ได้ นอกจากยืนในความรู้สึกว่า “ลมหายใจของลูก คือรักและลมหายใจของแม่” แต่สำหรับ “อันธการ” นั้น เสมือนรอ… “กรรมอันเป็นที่สิ้นสุด!”