ภาพสุดท้าย ก่อนที่ความมืดจะห่มคลุมชีวิตหล่อนนั้น ก็คือภาพชุมชนห้องแถวคุณแม่ทองจันทร์นี่เอง ภายนอกกำแพงสูงซึ่งหล่อนอุตส่าห์ปีนนี้บนหลังคา เพื่อมองดูโลกและผู้คนในมุมที่ต่างออกไปนั้นหล่อนคาดหวังจะเห็นสิ่งใดและอะไรที่ปรากฏแก่สายตา จากที่สูงมองลงสู่เบื้องล่าง เป็นไปได้มากทีเดียวว่าในแสงแห่งยามเย็น ผืนพิภพที่แสนธรรมดาสามัญเบื้องล่างช่างเร้าใจหล่อนยิ่งนัก บางครั้งหล่อนอาจแว่วเสียงหัวเราะและเสียงร้องไห้ของเด็ก เสียงทะเลาะเบาะแว้งของผู้ใหญ่ เสียงเร่งเครื่องของรถบรรทุกและมอเตอร์ไซค์บนถนนและบนลานดิน แถบหลังคาสีขาวของห้องแถวซึ่งวางพาดกันไปมานับได้ห้าแถว บ้านใหญ่หลังงามที่หน้าชุมชม และบ้านใหญ่ซอมซ่อคล้ายบ้านร้างที่ท้ายหมู่บ้าน ในห้วงคำนึงยามสนธยา หล่อนคงเห็นว่าบนผิวภาพสามัญอันปกติที่ปรากฏแก่สายตานั้น มีสิ่งน่าสนใจหลบซ่อนอยู่ภายใน หล่อนจึงใคร่ได้เห็นได้สัมผัส ใคร่ยื่นมือออกลูกคลำ แนบหูและหัวใจสดับฟัง ดูว่า...เสียงที่แว่วยินมาแต่ไกลนั้น ดังมาจากชีวิตชนิดใด