"การละเว้นจากการทำบาป รักษาศีล ประพฤติในธรรม ไม่เบียดเบียนกัน นำมาซึ่งความสุขสงบในสังคม" พระเตมีย์ เป็นพะชาติที่ทรงบำเพ็ญเนกขันมบารมี เมื่อทรงเห็นพระราชบิดาตัดสินนักโทษ ๔ คน พระองค์ทรงคิดว่า การเป็นพระราชานำมาซึ่งการเบียดเบียนชีวิตผู้อื่น จึงตั้งจิตมั่นทรงอดทนกลั้นอดกลั้นแสร้งทำตนเป็นง่อย หูหนวก และเป็นใบ้ ตั้งแต่เยาว์จวมจนเป็นชายหนุ่มฉกรรณ์ เพื่อเว้นจากระราชการทำบาปทั้งหลายทั้งปวงและออกบวชเพื่อบำเพ็บรักษาศิล